บัลลูนอากาศร้อน (อังกฤษ: hot air balloon) เป็นอากาศยานชนิดให้ความร้อนด้วยถุงเก็บความร้อนใช้หลักการความดันอากาศในการประดิษฐ์
บัลลูนอากาศร้อนเป็นอากาศยานเพื่อใช้ในการเคลื่อนที่ในอากาศได้เป็นชนิดแรกของโลก โดยมีการนำมาใช้จริงในวันที่ 21 พฤศจิกายน ค.ศ. 1783 ที่กรุงปารีส ออกแบบและสร้างโดยพี่น้องตระกูลมองต์โกลฟิเย (Montgolfier brothers) ชาวฝรั่งเศสชื่อนายโจเชฟ (Joseph) และนายเอเตียน (Ettienne)
บัลลูนจะมีถุงหรือซองเก็บอากาศที่ร้อนและมีความหนาแน่นต่ำกว่าอากาศที่อยู่นอกถุง จึงทำให้มันลอยขึ้นจากพื้นได้ ตัวถุงมักทำด้วยผ้าใบไนลอนและจะเป็นถุงเปิดทางด้านล่าง เพื่อเปิดต่อกับทางเข้าของความร้อนและตัวถุงจะมีความดันใกล้เคียงบรรยากาศภายนอกข้างใต้ถุง
มักจะมีตะกร้าหรือแคปซูลเพื่อเป็นแหล่งกำเนิดความร้อน โดยใช้แก๊สหรือเชื่อเพลิงร้อน โดยมีพื้นที่ในการใช้พื้นที่สำหรับผู้ควบคุมหรือผู้โดยสาร โดยใช้หลักการเคลื่อนที่ไปตามทิศทางของลมแต่ถ้าเรือเหาะชนิดอื่นๆจะมีเครื่องยนต์ในการบังคับการเคลื่อนที่และความเร็วในการเคลื่อนที่ได้
ในอดีตที่จีนสมัยสามก๊ก ขงเบ้งมีการใช้บัลลูนอากาศร้อนขนาดเล็กที่ทำด้วยกระดาษเพื่อส่งสัญญาณทางทหาร
ในประเทศเปรู ประเทศโปรตุเกส ก็เคยมีการทำบัลลูนอากาศร้อนขนาดเล็กแต่ไม่มีคนโดยสารไปด้วยมาก่อน
ปัจจุบันนี้ในหลายประเทศได้นำบัลลูนมาใช้ในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว
(156)
