ในน่านน้ำอันอบอุ่นแห่งฟลอริดา เป็นที่ดึงดูดสัตว์ป่าหลากหลายชนิดรวมถึง พะยูนอินเดียตะวันตก หรือ เวสต์อินเดียนแมนนาที (Trichechus manatus) ซึ่งเป็นพะยูนที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในบรรดาพะยูนสายพันธุ์ต่างๆ แต่ตลอดหลายร้อยปีที่ผ่านมา มนุษย์ คือสาเหตุหลักที่ทำให้พวกมันใกล้สูญพันธุ์จากการล่าเพื่อนำมาเป็นอาหาร ซึ่งทำให้จำนวนของพวกมันลดน้อยลงไปอย่างน่าใจหาย โดยในรัฐฟลอริดามีพะยูนเหลืออยู่เพียง 2,500 ตัว และทุกๆ ปีพวกมันจะตายลงคิดเป็น 10% ของจำนวนนี้
พะยูนเป็นสัตว์กินพืช พวกมันเดินทางไกลเพื่อตามหาหญ้าทะเลสดๆ และจะกินมากถึง 10% ของน้ำหนักตัวต่อวัน พะยูนจะใช้เวลา 1 ใน 3 ของวันเพื่อนอนหลับ และเนื่องจากเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม จึงต้องขึ้นมาบนผิวน้ำทุกๆ สองหรือสามนาทีเพื่อหายใจ แต่มันก็ทำเช่นนั้นโดยไม่ได้ตื่นเต็มที่ แล้วจากนั้นก็หวนกลับไปหลับใหลอีกครั้ง
นานหลายปีที่ผู้คนคิดว่าพะยูนนั้นเป็นใบ้ แต่ตอนนี้เรารู้แล้วว่า พวกมันมีระบบการสื่อสารด้วยเสียงร้องแหลมสูง คล้ายกับเสียงเอี๊ยดๆ ของบานพับประตู หรือเสียงร้องอี๊ดๆ ของหมู และพวกมันจะจำเสียงของแต่ละตัวได้ ซึ่งเป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมในการสื่อสาร เจ้ายักษ์ที่อ่อนโยนเหล่านี้ไม่มีนักล่าตามธรรมชาติ จึงไม่ต้องอาศัยฝูงใหญ่เพื่อความปลอดภัย แต่พวกมันเป็นสัตว์สังคมที่ชอบการอยู่ร่วมกันเป็นกลุ่มเล็กๆ
ภายหลังการจัดตั้งกฎเพื่ออนุรักษ์พะยูนขึ้นโดยรัฐบาลท้องถิ่น ชุมชนริมฝั่ง ภาคอุตสาหกรรม และเอกชน ตามแนวชายฝั่งของรัฐฟลอริดา ทำให้เกิดการพัฒนาที่อยู่อาศัยของพะยูน และมีการเพิ่มขึ้นของประชากรพะยูนอย่างรวดเร็ว จนในปัจจุบันองค์การบริหารปลาและสัตว์ป่าแห่งสหรัฐ (United States Fish and Wildlife Service : USFWS or FWS) ได้ลดระดับสถานะการอนุรักษ์ของพะยูน จากสัตว์ใกล้สูญพันธุ์เป็นเพียงสัตว์เสี่ยงใกล้สูญพันธุ์ในเดือนมีนาคม 2017 (อ้างอิงข้อมูลจาก www.fws.gov/southeast/wildlife/mammals/manatee/)
(275)
